Het klinkt gemakkelijk, maar dat is het lang niet altijd. Wil je een opleiding tot cognitief gedragstherapeut of EMDR? Een cursus over psychiatrie bij mensen met een verstandelijke beperking, een dag over emotionele ontwikkeling bij kinderen? De WISC leren afnemen? De drempel om zoiets aan te vragen is een stuk lager dan de aanvraag voor een persoonlijk traject gericht op hoe JIJ in je vak staat, stresspreventie, balans en werkplezier. Maar waarom is dat eigenlijk? Waarom doen we dat niet terwijl de verhalen die Saskia en ik wekelijks horen uit het werkveld gaan over keuzestress, overwerken, een veel te volle agenda, dalend werkplezier en uitspraken als ‘was ik maar vakkenvuller, lekker overzichtelijk!’
Zijn wij dan gekleurd? Treffen wij dan alleen die collega’s bij wie dit speelt? Of is het iets ‘universeels’? Is er zoveel werkdruk in Nederland? Of worden we steeds kritischer? Saskia en ik hebben hier wekelijks gesprekken over. Toch vinden wij zelf dat er de afgelopen jaren nogal wat veranderd is in het werkveld! En wij lopen ‘nog maar’ een jaartje of 15 mee……
Ik denk even terug aan mijn eigen tijd als starter. Ik vond redelijk snel werk (geluk?? Toeval?? Maar als ik eraan terugdenk hadden mijn meeste studiegenoten wel snel een baan) en na een jaar ploeteren in een fijne organisatie maar in een functie die niet paste bij mijn eigen ontwikkeling op dat moment, kon ik starten op een werkervaringsplek waarin ik de opleiding tot orthopedagoog generalist kon doen (ik had toen nog geen kinderen, dus hoefde niet zoveel ballen hoog te houden). De plek waar ik werkte bood mij volop kansen en ik maakte onderdeel uit van een team bevlogen collega’s waar ik nooit alleen stond (wederom geluk? toeval?) én ik kon doorstromen naar een vaste aanstelling waarin ik mij nog een aantal jaren verder heb kunnen ontwikkelen tot ik aan een nieuwe uitdaging toe was. Klinkt redelijk smooth, toch?
Verhalen van starters die snel een baan vinden en vanuit een fijne plek zichzelf kunnen ontwikkelen zijn er gelukkig nog wel. Maar vaak horen we andere verhalen! Als starter popel je om aan het werk te gaan, je bent fris, energiek en vol nieuwe kennis. Toch word je vaak afgewezen op de werkervaring die je niet hebt. Je krijgt meestal de boodschap dat je er nog niet klaar voor bent, want dat is ‘pas’ wanneer je postdoctoraal bent opgeleid tot Orthopedagoog – Generalist of GZ-psycholoog en je werk is pas ‘goed’ wanneer er een OG of GZ naar heeft gekeken. Dat is in de praktijk lastig, want die collega’s willen je met alle plezier helpen, maar je ziet hoe druk ze het hebben en voelt je bezwaard. De beloofde werkbegeleiding die je zou krijgen, is (nog) niet opgestart. Er is geen collega die dit erbij kan pakken. Je krijgt een tijdelijk contract of werkt op detacheringsbasis waardoor je er niet ‘echt’ bij hoort. Je wilt jezelf verder ontwikkelen, maar weet niet wat je wilt of de opleiding die je wilt doen is ‘alleen’ voor OG of GZ. Je ploetert verder voor die felbegeerde opleidingsplek, maar dan moet je wel volhouden…..
Ook voor de meeste OG en GZ is de volle agenda dagelijkse kost. Je bent aangeschoten wild. Iedereen wil wat van je. Je caseload (met die van de basis orthopedagogen en psychologen erbij) is enorm en je verantwoordelijkheid is groot. Je wilt kwaliteit leveren maar weet niet waar je de tijd vandaan moet halen. Je hebt het gevoel dat je nooit iets af kan maken omdat de volgende crisis zich aandient. Je wordt moe. Wel geniet je enorm van inhoudelijke inspiratie, een leuke training kan je opladen en ook het fijne contact met cliënten en collega’s. Je houdt van je werk maar de balans is weg en dat drukt het werkplezier.
Wij gedragskundigen hebben een enorm leuk vak! En dit vak kan je ook echt met plezier uitvoeren door hier eens even goed op in te zoomen! Zo ervaar je meer balans en minder stress. Want wij denken echt dat dit anders kan! Waarom hebben we het daar niet met zijn allen over en kijken we met elkaar, inspireren we elkaar om ook in een stuk beroepshouding te groeien en om te komen tot een beter werkklimaat waarin we meer balans en werkplezier kunnen ervaren (wij weten heus wel dat dit niet altijd kan, wij doen dit werk zelf ook al jaren en hebben hierin ook veel beleefd en zijn ook geen heilige boontjes)? Waarom gaan we gewoon door?
De kans is aanwezig dat je allang bent afhaakt, niet verder leest omdat er een stuk afweer naar boven komt. Maar als je nu nog leest en je komt fris van je vakantie terug maar ergens in je lijf bekruipt je toch alweer die spanning en stress, overweeg dan je opleidingsgelden voor komend jaar eens te investeren in jouzelf! Heb het lef en durf het aan! Kijk even niet naar je collega’s maar wees krachtig en gooi dat ‘imposter syndrome’ even overboord want je bent heus niet de enige! Het goede nieuws is dat er echt nog veel te behalen is (in grote en kleine dingen) als je eens goed naar jezelf gaat kijken. Hoe interessant is dat?!
Ben je er nog? Stuur ons dan nu een bericht, dan sparren we hoe we jou kunnen begeleiden naar meer #werkplezier en #balans!
Martine & Saskia